Łokieć golfisty

Do podstawowych objawów łokcia golfisty należą:

– ból i tkliwość na wewnętrznej stronie łokcia,
-osłabienie, słabość ręki, nadgarstka i palców;
– drętwienie i mrowienie

Ból może pojawić się nagle lub stopniowo. Mogą go nasilić następujące czynności:

– zgniecenie lub chwyt piłki;
– uściśnięcie dłoni;
– obrócenie klamki;
– dźwiganie ciężarów;
– podniesienie czegoś dłonią skierowaną w dół;
– zgięcie nadgarstka.

W przypadku, gdy nie doszło jeszcze do naderwania mięśni, ale występują duże zmiany zwyrodnieniowe w okolicy nadkłykcia bocznego, stosowana jest fala uderzeniowa.

Łokieć golfisty charakteryzuje się bólem zlokalizowanym po wewnętrznej stronie łokcia, który może
promieniować wzdłuż przedramienia. Ból nasila się podczas wykonywania czynności wymagających
napinania przedramienia, takich jak chwytanie, podnoszenie przedmiotów czy nawet przytrzymywanie
długopisu. W zaawansowanych przypadkach może wystąpić osłabienie siły chwytu oraz ograniczenie
ruchomości stawu łokciowego.

Rehabilitacja łokcia golfisty jest kluczowym elementem leczenia, mającym na celu złagodzenie bólu,
przywrócenie pełnej funkcjonalności oraz zapobieganie nawrotom schorzenia. Program rehabilitacyjny
planowany przez fizjoterapeutę składa się kilku części. Rehabilitacja jest fundamentem leczenia łokcia
tenisisty. Istnieje wiele technik fizjoterapeutycznych, które mają na celu złagodzenie objawów oraz
przywrócenie pełnej funkcji stawu. Do najczęstszych metod należą:

• Terapia manualna: Mobilizacje stawu, manipulacje oraz techniki rozciągające mogą pomóc
w przywróceniu pełnej ruchomości stawu i zmniejszeniu bólu.

• Terapia narzędziowa: to metoda leczenia, która polega na wykorzystaniu specjalistycznych
narzędzi i urządzeń do wspomagania procesów rehabilitacyjnych i leczenia schorzeń
układu mięśniowo-szkieletowego.

• Ćwiczenia rehabilitacyjne w tym trening siły ekscentrycznej: Wzmacnia ścięgna i mięśnie
w sposób minimalizujący ryzyko nawrotu problemów.

• Terapia ultradźwiękowa: Stosowanie ultradźwięków (zwłaszcza ultradźwięków niskiej częstotliwości – sirio ) pomaga w redukcji stanu zapalnego oraz wspomaga regenerację
tkanek.

• Laseroterapia wysokoenergetyczna: Terapia światłem lasera o dużej mocy, które penetruje
głęboko w tkanki, stymulując procesy regeneracyjne i przyspieszając gojenie. Działa
przeciwbólowo, zmniejsza stan zapalny, poprawia ukrwienie oraz przyspiesza metabolizm
komórkowy w uszkodzonych tkankach.

• Fala uderzeniowa : Terapia falą uderzeniową jest stosowana w przypadkach przewlekłych,
gdy tradycyjne metody leczenia nie przynoszą poprawy. Pomaga w stymulacji procesów
regeneracyjnych w obrębie tkanek miękkich.

• Krioterapia: Zastosowanie zimna może pomóc w redukcji stanu zapalnego oraz
złagodzeniu bólu, szczególnie w ostrej fazie schorzenia.

• Kinesiotaping: Zastosowanie specjalnych taśm elastycznych może wspomóc stabilizację
stawu, zmniejszyć ból oraz przyspieszyć procesy regeneracyjne poprzez poprawę krążenia
w okolicy zapalenia.

Terapią alternatywną lub wspomagająca może być terapia osoczem bogatopłytkowym (PRP). Polega ona
na iniekcji osocza bogatego w płytki krwi w miejsce zmienionych chorobowo tkanek. Dzięki zawartości
czynników wzrostu PRP stymuluje procesy regeneracyjne w ścięgnach, przyspieszając gojenie i
zmniejszając stan zapalny.

Leczenie operacyjne łokcia golfisty

Mimo że większość przypadków łokcia golfisty reaguje na leczenie zachowawcze, w niektórych
przypadkach, gdy objawy utrzymują się przez dłuższy czas lub gdy pacjent nie reaguje na inne terapie,
konieczne może być leczenie operacyjne. Interwencja chirurgiczna zwykle rozważa się po 6–12
miesiącach nieudanej rehabilitacji.

Po operacji konieczna jest dalsza rehabilitacja, której celem jest przywrócenie pełnej sprawności. W
początkowej fazie pooperacyjnej konieczne jest unikanie obciążania stawu, a rehabilitacja koncentruje się
na stopniowym przywracaniu ruchomości, a następnie wzmacnianiu mięśni przedramienia.
Po zakończeniu rehabilitacji istotne jest zastosowanie odpowiednich strategii zapobiegających nawrotom
choroby. Regularne ćwiczenia wzmacniające mięśnie i ścięgna, odpowiednia technika wykonywania
czynności, jak również unikanie przeciążenia stawu łokciowego, mogą skutecznie zmniejszyć ryzyko
kolejnych problemów zdrowotnych.

Nie stosowanie rehabilitacji w przypadku łokcia tenisisty

może prowadzić do poważnych konsekwencji
zdrowotnych, zarówno w krótkim, jak i długim okresie czasu. Łokieć tenisisty to schorzenie związane z
przeciążeniem i uszkodzeniem ścięgien w okolicach stawu łokciowego, szczególnie mięśnia prostownika
nadgarstka. Zaniedbanie odpowiedniej rehabilitacji może pogłębić problem i wpłynąć na jakość życia
pacjenta. Oto najważniejsze konsekwencje, które mogą wystąpić w wyniku braku rehabilitacji:

1. Przewlekły ból
Brak rehabilitacji prowadzi do utrzymywania się bólu, który w przypadku łokcia tenisisty najczęściej
koncentruje się na zewnętrznej stronie łokcia. Ból może nasilać się podczas wykonywania prostych
czynności, takich jak trzymanie przedmiotów, pisanie, podnoszenie ciężarów czy chwytanie. W efekcie
przewlekłego bólu, codzienne czynności stają się trudne do wykonania, co wpływa na jakość życia
pacjenta.

2. Uszkodzenie tkanek i pogłębienie zmian degeneracyjnych
Bez odpowiedniej rehabilitacji, proces gojenia uszkodzonych tkanek (ścięgien, więzadeł) nie przebiega
optymalnie. Zamiast regeneracji dochodzi do rozwoju zmian degeneracyjnych w obrębie ścięgien, co
prowadzi do ich osłabienia. To może skutkować trwałymi uszkodzeniami tkanek, utrwaleniem
mikrourazów i postępującym osłabieniem struktury ścięgien.

3. Zanik siły mięśniowej i osłabienie chwytu
Niepodjęcie rehabilitacji wpływa na stopniowy spadek siły mięśniowej, szczególnie mięśni
przedramienia. Osłabienie tych mięśni prowadzi do trudności w wykonywaniu czynności wymagających
siły i precyzji ręki, takich jak trzymanie przedmiotów, pisanie czy prace manualne. Może to prowadzić do
trwałego upośledzenia zdolności motorycznych ręki i pogorszenia jakości życia codziennego.

4. Zwiększone ryzyko uszkodzeń wtórnych
Zaniedbanie rehabilitacji może prowadzić do nadmiernego obciążenia innych struktur stawu łokciowego
oraz innych stawów (np. nadgarstka lub barku), które próbują kompensować dysfunkcję w obrębie łokcia.
Długotrwała kompensacja obciążeń może prowadzić do wtórnych urazów i problemów zdrowotnych w
innych częściach ciała.

5. Ograniczenie ruchomości stawu
Brak odpowiedniego leczenia i rehabilitacji może prowadzić do sztywności stawu łokciowego. Z czasem
pacjent może zauważyć trudności w wykonywaniu prostych ruchów, takich jak zgniatanie, prostowanie
czy zginanie ręki. Ograniczenie ruchomości może również prowadzić do wzrostu napięcia mięśniowego,
co jeszcze bardziej pogarsza funkcjonowanie stawu.

6. Nawracające epizody bólowe
Jeśli łokieć tenisisty nie jest odpowiednio leczony, ból może mieć charakter nawracający. Nawroty bólu
mogą występować po krótkim okresie poprawy, co może prowadzić do chronicznej formy schorzenia.
Takie nawroty są często bardziej intensywne i trudniejsze do leczenia, a proces rehabilitacji wymaga
dłuższego czasu oraz większej intensywności.

7. Potrzeba leczenia operacyjnego
W skrajnych przypadkach, gdy rehabilitacja nie przynosi efektów, schorzenie może przejść w stan
przewlekły, który będzie wymagał interwencji chirurgicznej. Operacja polega najczęściej na usunięciu
uszkodzonej tkanki ścięgna lub naprawie uszkodzeń w obrębie stawu. Tego typu zabieg wiąże się z
dłuższym czasem rekonwalescencji i rehabilitacji pooperacyjnej, a także z wyższymi kosztami.

8. Psychiczne konsekwencje przewlekłego bólu
Przewlekły ból, ograniczenie aktywności fizycznej i funkcjonalnej ręki mogą prowadzić do problemów
psychicznych, takich jak depresja, lęk czy frustracja. Osoby z przewlekłym bólem często doświadczają
obniżonego nastroju i utraty motywacji do dalszej aktywności, co może pogłębiać problemy zdrowotne.
Łokieć golfisty to schorzenie, które wymaga kompleksowego podejścia w leczeniu i rehabilitacji.
Połączenie terapii manualnej, ćwiczeń fizjoterapeutycznych, terapii osoczem bogatopłytkowym (PRP)
oraz w razie potrzeby leczenia operacyjnego stanowi najskuteczniejszą metodę powrotu do zdrowia.
Wczesna diagnoza, odpowiednia rehabilitacja oraz dbałość o technikę wykonywania codziennych
czynności mogą znacznie zredukować ryzyko przewlekłego przebiegu tego